بررسی آنتاگونیست در چند اثر ادبیات داستانی کهن فارسی

در این پژوهش، تلاش گردیده است تا سه اثر داستانی از متون کهن فارسی با نام‌های «برزونامه» «داستان رابعه» و «حسنک وزیر» از لحاظ نوع شخصیّت «آنتاگونیست» و جایگاه آن‌ها مورد بررسی قرار گیرد. بدین منظور پس از بررسی واژه‌های آنتاگونیست، پروتاگونیست و مفاهیم مرتبط در این حوزه به بررسی آنتاگونیست‌ها (ضدّ قهرمان) در سه داستان مذکور پرداخته و کنش و واکنش‌های ضدّ قهرمان را در پیشبرد داستان بررسی کرده‌ایم. از آنجا که هیچ پروتاگونیستی، چه عادی و چه ضدّ قهرمان، در خلأ و تنهایی، بدون ارتباط با افراد و دنیای اطرافش دریافتنی نیست؛ رویارویی شخصیّت‎های اصلی با دنیای اطراف و مخالفین‌شان (آنتاگونیست) این است که به گسترش و ادامه وقایع و درگیری‎ها تا مراحل نهایی نمایشنامه و داستان شکل می‎دهد و توجّه خواننده را به خود معطوف می‎دارد. همین رویارویی‎ شخصیّت‎های متضاد است که به خواننده امکان شناخت بهتری از آن‌ها در طول داستان می‎دهد، عدم وجود تقابل آنتاگونیست و پروتاگونیست به این منجر می‌شود که پروتاگونیست به عنوان قهرمان قابل درک نباشد و شکل کامل به خود نگیرد.